บันทึก การเดินทาง 101
- 26 June 2023
- kung
บันทึก การเดินทาง 101
.เมื่อแสงแดดได้เล็ดรอดผ่านม่านหน้าต่างมาทำให้ผม ลุกจากที่นอนด้วยความตื่นเต้นผสมความกลัวเล็กๆที่มี เพราะครั้งนี้จะเป็นประสบการณ์ การเดินทางคนเดียวครั้งแรกในชีวิตที่ผ่านมา 30 กว่าปีเพิ่งมีฤกษ์งามยามดีได้ทำ
ความแน่วแน่ในการเดินทางครั้งนี้ทำให้ผมหลุดจากกรอบเดิมๆ ที่ตัวเองได้สร้างขึ้น ผมมีเป้าหมายที่ชัดเจนในการเดินทางครั้งนี้นั่นก็คือ "ประสบการณ์" ที่ไม่เคยเจอมาก่อน ผมกระหาย ประสบการณ์ ในการเดินทาง เช่นเดียวกับเมื่อกินส้มตำเผ็ดๆแล้วต้องการดื่มน้ำเย็นๆ จึงได้ตัดสินใจ ร่ำลา ลูกเมีย เพื่อออกเดินทาง....
หลังจากแต่งองค์ทรงเครื่องเสร็จสรรพ จัดกระเป๋าเป้เรียบร้อย หันมามอง พาหนะคู่ใจที่เงาแว๊บจากการที่ผมได้จัดการขัดสีฉวีวรรณเมื่อวานนี้ก็อดภูมิใจไม่ได้ว่า รถเรานี่ก็สวยเหมือนกันนะเนี่ยถึงแม้มันจะเป็นรถมือสองก็เถอะ คนพร้อมรถพร้อม เสียงเครื่องยนต์ Automatic 150 cc ได้ติดขึ้นและมันกำลังจะออกโลดแล่นไปสู่ท้องถนนในเส้นทางที่ใจเรากำหนดผมเลื่อนปิดประตูบ้านพร้อมกับความรู้สึกอยากผจญภัยพกติดตัวออกมาอย่างเต็มเปี่ยม เมื่อขาได้พาดคร่อมรถและตูดได้สัมผัสเบาะ มือผมก็เริ่มบิดคันเร่ง ตัวรถเริ่มทะยานไปข้างหน้าใบหน้าเริ่มรู้สึกถึงแรงลมที่ปะทะ และแสงแดดตอนเกือบจะ 8 โมงเช้า ซึ่งเหมือนแดดตอนเกือบจะเที่ยงแล้ว แต่ ณ ตอนนั้นไม่มีอะไรมาหยุดความกระหายการเดินทางของผมได้แล้ว....
ผ่านมาประมาณ 1 ชม.ครึ่ง แวะพักตูดที่ยังไม่ชินกับการนั่งบนเบาะนานๆ ที่ ปั้มน้ำมัน ปตท.อ.ชุมแพ ซัดกาแฟขมๆ เย็นๆ สักแก้ว นั่งให้ลมแอร์เป่าหน้าที่ร้อนฉ่าจากการแผดเผาของแสงแดดประเทศไทยในเดือนที่ย่างเข้าหน้าร้อน ที่ไม่ปราณีผู้ชายตัวอ้วนๆคนนี้เลย นั่งพักพอให้เหงื่อที่ย้อยลงตามไรผมได้แห้งลง เติมน้ำมันรถและน้ำมันคนเสร็จล้อก็หมุนมมุ่งสู่ทางหลวงหมายเลข 201 ซึ่งปลายทางของผมในวันนี้คือ อ.น้ำหนาว
ระหว่างทางในวันแรกนั้น ผมก็ได้เริ่มเรียนรู้สิ่งแรกจาก วิชาการเดินทาง 101 ... เมื่อเวลาไม่ใช่ตัวแปรที่กำหนดว่าเราจะต้องถึงปลายทางกี่โมง มันทำให้เราได้ดื่มด่ำกับบรรยากาศสองข้างทางอย่างเต็มที่ ซึมซับแรงปะทะของสายลมและความร้อนของแสงแดดได้อย่างเต็มเปี่ยม กับรถมอเตอไซค์คันเล็กๆ การขับรถแบบช้าๆมันก็มีความสุขไปอีกแบบจากเมื่อก่อนที่เคยขับ มอตเตอร์ไซค์คันใหญ่ๆ ซีซีเยอะๆ ขับเร็วๆ รีบๆ เหมือนชีวิตจะไม่มีพรุ่งนี้ ซึ่งในตอนนั้นมันก็มีความสุขนะแต่ ผมว่าแบบนี้มีความสุขมากกว่า แต่ก็อย่างว่าแหละครับ เวลาเปลี่ยนความคิด ก็เปลี่ยนแปลงไปตามประสบการณ์
เมื่อล้อได้หยุดหมุนหน้า สถานที่พักแรมในคืนแรก จะมีอะไรดีไปกว่าการที่เรานั่งพักกายาที่เมื่อยล้าและทอดสายตาไปกับวิวที่อยู่ตรงหน้าพร้อมกับกาแฟเย็นๆ แก้กระหายกันไปอีกแก้ว คุณป้าเจ้าของรีสอทเดินมา แจ้งว่าคืนนี้น้องเหมาที่นี่คนเดียวเลยนะ...555 อยากนอนหลังไหนเลือกเลย
ใจหนึ่งก็ดีใจนะเพราะไม่ค่อยชอบที่ที่คนเยอะๆอยู่แล้วแต่อีกใจก็แอบกลัวๆไม่เคยไปเที่ยวแล้วทั้งรีสอทมีกูอยู่คนเดียว 555
where where is a where where .... ก็ตัวเองกับการนอนรีสอทคนเดียวแบบนี้ครั้งแรกเลยละกัน หลังจากเก็บกระเป๋าเข้าที่พักเรียบร้อยก็นั่งชิว ดูวิวของภูเขาให้หายเหนื่อยสักหน่อยกะว่าจะไปสำรวจดูใน อุทยานแห่งชาติน้ำหนาวว่ามีจุดชมวิว สวยๆบ้างมั้ย เผื่อจะได้เห็นวิวสวยๆกับเค้ามั้ง
เอาหล่ะ...พักผ่อนกันมาพอประมาณกล้ามเนื้อตูดที่ชาจากการกดทับก็ได้คลายลงบ้างผมกะว่าจะออกไปสำรวจตัวอำเภอสักหน่อยเพราะไม่เคยมาเลย ตัวอำเภอที่นี่ค่อนข้างเล็กนะ ร้านค้า ร้านอาหาร ที่เปิดตอนนี้ก็มีแต่ร้านของชาวบ้าน นักท่องเที่ยวแทบไม่เห็นเลยขี่วนไปวนมาสักพักร่างกายเริ่มประท้วงว่าหิวโดยส่งเสียงผ่านท้องทะลุพุงออกมา จ๊อกกๆ ผมจึงรีบหาร้านอาหารทันที ขณะเดียวกันผมเหลือบไปเห็นร้านอาหารที่ดูเหมือนจะปิดรึจะเปิดอยู่ร้านหนึ่งไม่แน่ใจว่าเปิดรึเปล่าไม่รอช้าขับไปจอดหน้าร้านทันที ลงไปถามไถ่ปรากฏว่าเปิดอยู่ เป็นร้านอาหการตามสั่ง ซึ่งก็มี กะเพรา กับ ผัดพริกแกง เท่านั้นผมก็จัดเลย กะเพราเนื้อพิเศษไข่ดาวไม่สุกใส่พริกเยอะๆ รอสักพักป้ากลับออกมาพร้อมกับถือจานข้าวที่ผมสั่งออกมา โอ้วว หน้าตากับกลิ่นนี่รู้เลยว่าอร่อย กินเข้าไปคำแรก อื้อหืออ..... อาโหร่ยยย..... จริงๆ อาจเป็นเพราะ หิวด้วยพยายามใช้สติพิจารณาว่านี่อร่อยเพราะหิวหรือป้าแกทำอร่อยจริงๆ สรุป ป้าแกยิ้มทำอร่อยจริงหว่ะ เลยสั่งกลับไปกินที่รีสอทอีกกล่องไม่น่าเชื่อนะ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเราคงไม่แวะกินร้านนี้ เราคงฝากท้องไว้กับ seven ตามความเคยชินเหมือนทุกครั้ง แต่พอเราลองออกมาจากสิ่งเดิมๆที่เคยทำและ เซฟโซน ทำอะไรได้เห็นที่มันมากขึ้น และได้พบเจออะไรดีๆ อย่างที่คาดไม่ถึง
พออิ่มท้องเสร็จ ผมก็เริ่มบึ่งเจ้ารถคู่ใจไปสำรวจใน อุทยานแห่งชาติน้ำหนาว เท่าที่ดูๆมามีจุดชมวิวอยู่ เลยขี่รถไปแวะดูวะหน่อย ไปจอดรถที่ตีนเขาทางขึ้นเป็นทางลาดชันที่ต้องเดินขึ้นไปอีกสัก 100-200เมตรไม่น่าเชื่อว่า ระยะทางแค่นี้ก็ทำเอาหอบ-ได้เหมือนกัน สงสัยร่างกายอ้วนๆของผมที่ไม่ค่อยได้ออกกำลังกายคงไม่ชินกับการเดินขึ้นทางชันแบบนี้ ... ขึ้นไปถึงจุดชุมพระอาทิตย์ขึ้นภูค้อ แต่ แต่..แต่ นี่ผมขึ้นไปถึงตอนเย็นๆละ ฮ่าๆ ไม่เป็นไรอย่างน้อยเราก็ได้เห็นวิวสวยๆในอีกแบบที่ใครไม่ค่อยได้ขึ้นมาเห็น เพราะอยู่นี่ไม่มีนักท่องเที่ยวเลยนอกจากผมและพี่ๆ จนท.อุทยาน 3-4 คนที่แวะมาแอบพักสายตากันที่นี่....zzZ
เอ้า..นั่งชมวิวเพลินไป จะเย็นละ ได้เวลากลับแล้ว พอขี่มาถึงทางก่อนที่จะเข้าถึงตัวอำเภอตาเหลือบไปเห็น จุดชมพระอาทิตย์ตก รออะไร แวะสิครับ.. ขับขึ้นมาถึงก็ มี เจ้าถิ่น 2 ตัวเข้ามา ส่ายหางดิ้กๆ ต้อนรับอย่างไม่รอช้าดูท่าทางคงจะหิวน่าดู
แต่น่าเสียดายผมไม่มีอาหารอะไรให้น้อนทั้ง 2 ตัวเลยนอกจากผัดกะเพราเนื้อที่สั่งใส่กล่องไว้ นั่งพูดคุยทำความรู้จักกันซักพักแล้ว ก็เดินไปที่จุดชมวิว
รับชมแสงของพระอาทิตย์ที่ค่อยเคลื่อนที่ลับไปอย่างช้าๆ สงบ เงียบ นิ่ง สดชื่น อิ่มเอม ...
นี่คือ ความรู้สึก ณ ตอนนั้น รู้สึก มีความสุขไปอีกแบบนะ ผมว่าความสุขที่เราสามารถหาได้มันมีหลายรูปแบบ หลากหลายประเภทแตกต่างกันออกไป ตามจริตของแต่คนบางคนแค่มีที่นอนนุ่มๆ อุ่นๆ มีที่พักพิง กินข้าวอิ่มท้องเค้าก็มีความสุขแล้ว แต่เมื่อไรที่เรามีสิ่งที่เรียกว่า "ความอยาก" เป็นตัวแปรทีเพิ่มเข้ามา ผมว่าความสุขที่เรามีในตอนแรกมันก็จะค่อยๆหายไป จะหลงเหลือเพียงแต่ความทรงจำว่า เอ่อ...เราก็เคยมีความสุขนะ ซึ่งนั่นมันก็เป็น อดีตไปแล้ว
ก่อนจะกลับเข้าที่พักสังเกตุเห็นว่าวันนี้มีตลาดนัดเล็กๆ ของชาวบ้านมาขายของกัน ผมเลยถือโอกาสหาเสบียงตุนเพิ่มไว้กินตอนกลางคืนอีกสักหน่อย ผมชอบตลาดนัดนะนึกถึงสมัยที่ยังเด็ก ตลาดนัดที่นี่ก็ไม่มีอะไรขายมากมีซุ้มขายเสื้อผ้า ขายอาหารนิดหน่อย พวกลูกชิ้นเอย ไส้กรอกเอย ผลไม้ก็เก็บจากไร่จากสวนแถวนี้เอามาแบขายกะดิน ผมได้ของกินมานิดหน่อย พอประทังไม่ให้ความหิวเข้ามาทักทายยามค่ำคืน ก็กลับเข้าที่พัก อาบน้ำอาบท่าเสร็จก็ตะวันตกดินละ ออกมานั่งที่ชานหน้าที่พักมองดูท้องฟ้าที่ดำสนิท พร้อมกับ ดวงดาวที่กำลังกระพริบเต็มท้องฟ้า สายลมเย็นๆเริ่มพัดมาพร้อมกับรู้สึกถึงกลิ่นดินอ่อนๆ และอุณหภูมิที่กำลังลดลง นั่งทอดสายตาไปเรื่อยๆ พร้อมกับแก้ว บรั่นดี ในมือที่ยกจิบเป็นระยะ พอช่วยบรรเทาความเหงาและความหนาวลงได้
สุข . พอ . ดี . Good Night
cr.https://pantip.com/topic/41211864